Germen Nüfus Tarihi Üzerine Notlar
Colin McEvedy'nin Atlas of World Population History (Facts on File:1978.) adlı kitabından kısaltılarak çevrilmiştir.
ALMAN ALT-KÜLTÜR BÖLGESİ
Almanya
Son Buz Devri sona erdiğinde, Kuzey Almanya düzlüğünde dolaşan birkaç bin avcı, geyik sürüleri ile İskandinavya'ya ilerledi ve yerlerini biraz daha yerleşik yiyecek toplayıcı gruplara bıraktı. Bu nüfus, M.Ö. 6. binyılın başında 25.000'e kadar büyüdü. Bu noktada ilk çiftçiler ortaya çıktı. Sayılar M.Ö.3000 yılında kadar 0,3 milyona, M.Ö. 700 yılına kadar da 1 m'ye yükselmişti.
Hint Avrupalılar çoğaldıklarında farklılaştılar. Almanya'da kuzeydeki Tötonlarla (ve İskandinavya’da) güneydeki Keltler (Galyalılar) arasında bir kutuplaşma vardı. M.Ö. 58 yılında Julius Caesar Ren'e geldiğinde nehrin Alman tarafında çokaz Kelt kalmıştı ve Galya’nın Tötonlar tarafından istilası yaklaşmıştı. Birkaç bin kişilik çok sayıda kabileye bölünmüş 3 milyonluk Germen nüfusunu yenmekte Sezar çok zorlanmadı. Keltlerin Galyası, Roma İmparatorluğu'nun bir eyaleti haline geldi.
Romalılar önümüzdeki dört yüzyılda Almanların batı yönünde genişlemesini engellediler. 406'da Roma'nın Ren sınırları çöktü. İmparatorluk onların merhametine kalmıştı. En maceraperest olanları İspanya ve Kuzey Afrika'ya kadar uzandılar ve krallıklar kurdular.
Bu geçiş sadece Almanya'daki nüfus baskısını hafifletmekle kalmadı, ülkenin doğusunda demografik bir boşluk meydana getirdi. Polonya'daki Slavlar bu alandan geçti.
Batı Almanya, Charlemagne'nin imparatorluğunda (MS 800) kurulduğunda Hıristiyan Avrupa'nın bir parçası olmuştu.
1000 ile 1300 yılları arasında Almanya’nın nüfusu iki katından fazla arttı ve 4 milyondan 9 milyona ulaştı. Her yerde eski köyler büyüdü, daha önce yalnızca bakire ormanlık ve sağlıklı olan yeni köyler kuruldu.
Veba salgını Alman nüfusunu da düşürdü. 1400 yılına kadar nüfus 6.5 milyon civarındaydı. 16. yüzyılın sonuna kadar toplam 12 milyona ulaşıldı. 1618'de Otuz Yıl Savaşı'nın patlak verdiğinde 13 milyondu. Düşmanlıklar sona erdiğinde Almanya muhtemelen yaklaşık 2 milyon daha azdı.
1700 yılına gelindiğinde savaşın kayıpları onarıldı, 1800 yılına gelindiğinde Almanya 18 milyonluk bir ülke oldu. Nüfus baskısı başlamıştı. 1900 yılına gelindiğinde yaklaşık 5 milyon Alman yeni Dünya'ya gitmişti ve bu rakam 20. yüzyılda 1.5 m daha arttı.
Buna rağmen, nüfus artışı çok hızlıydı. 1914 yılına gelindiğinde günümüz sınırları içindeki alan 53 milyon kişiyi barındırıyordu. Kentleşme ve sanayileşme, bu milyonlarca kişinin kendisini beklediğinden daha iyi bir seviyede desteklemesine imkân verdi, yine de büyük bir artışın toplumu zorlaması kaçınılmazdı. Bu durum iki dünya savaşının temel sebebidir.
Almanya bu çatışmalara büyük bedel ödemiştir. İlk maliyet 1,6 milyon Alman, ikinci 3,5m (0,5 milyon sivil). İlginçtir ki, yaşanan büyük kayıp, nüfus grafiğini bozmadı, çünkü eksik 4 milyon mülteci gelmesiyle dengelendi.
İsviçre
Buzul çağı boyunca buzulların kapladığı İsviçre, buzulların çekilmesinden sonra da yerleşime çok elverişli bir yer değildi. Ülkeye önemsenebilecek nüfus ancak MÖ 5.binde tarım ile birlikte geldi. MÖ 4000’de 15 bin kişi tahmin edilebilir.
Sezar ülkeye girdiğinde İsviçre’de 250.000 Kelt yaşıyordu.
3. ve 4. yüzyıllarda Roma İmparatorluğu'nun her yerinde kademeli olarak düşüş yaşandı. Saldırılara maruz bir sınır eyaleti olan İsviçre’de ciddi bir düşüş yaşadı ve İmparatorluk 5. yüzyıl başlarında çöktüğünde arazi neredeyse boştu. Bu noktada bir Germen kavmi olan Alemanlar bölgeye taşındılar ve ülkenin doğusunun üçte ikisini Almanca konuşur hale getirdi. Batı ve Güney bölgelerindekiler Latin dillerini konuşmaya devam ettiler. O zamandan beri İsviçre çok dilli bir alan haline geldi. Almanca, Fransızca ve İtalyanca konuşanlar arasındaki oranı kabaca 70: 20: 5 (artı kalan 5 kişi) şeklindedir.
Avusturya
Avusturya dağlık bir bölgedir. M.Ö. 3000’de nüfus yalnızca 20.000’di. MÖ 1. binyılda nüfus 100.000 civarındaydı. M.Ö. 15’te Roma fetihleri başladığında 0,5 milyondu. 2. yüzyılda Roma vilayeti olarak 0,6 milyonu buldu. İmparatorluk çöktüğünde 0,5 milyondu ve 0,4 milyona kadar geriledi.
Roma sonrasında Slavlar göründü. Germenler ve Macarlar bölgede üstünlük sağlamak için savaşıyorlardı. Sonunda 10 yüzyılda Germen üstünlüğü sağlandı ve Avusturya devleti kuruldu. Servet arttı yeni köyler kuruldu. Nüfus üçe katlanarak 14. yüzyılın başlarında 2 milyona ulaştı.14. yüzyıl krizi ve 30 yıl savaşları nüfusun artmasını durdurdu.
1526'da Avusturya'nın Hapsburgları, Bohemya'yı, Moravya'yı ve çoğu Macaristan'ı devralıp Türkleri dışarıda tutabildiler. Bu bloğun nüfusu 7 milyon civarındaydı. 17. yüzyılın sonunda tüm Macaristan'ın kurtuluşuyla 11 milyona yükseldi. Yaklaşık 18 milyonluk seviyeye, İspanyollarla savaş sırasındaki (1701-13) Belçika, Milano, Sardunya ve İtalya'nın güneyindeki bölgede yeni topraklar alındığında gelindi. Polonya'nın bölgeleri içindeki (1772-95) Avusturya payı, nüfusu yükseltmek için yeni insanlar sağladı. İmparatorluğun nüfusu 24 milyonluk yeni bir zirvesine ulaştı.
1750'den 1850'ye yükselme makul seviye ulaştı ancak Avrupa'daki% 90'lık artışa kıyasla cansız bir performans sergiledi. 1850-1900 yılları arasında çok daha iyiydi. Bunda, Hapsburg İmparatorluğunun dışındaki bölgelerden Başkent Viyana'ya göç önemli bir faktör olarak karşımıza çıkıyor.
Napolyon'un Avusturya'yı ele geçirdiğinde Hapsburglar Belçika ve İtalyan vilayetlerini terk etmek zorunda kaldılar. Belçika'nın kaybı kalıcı oldu, ancak İtalya'nın büyük bir kısmı Viyana Kongresi'nde (1815) Avusturya'ya geri verildi. Nüfusu 1850'ye kadar 35m'ye yükseldi. 1914 yılına gelindiğinde, savaş öncesi İmparatorluğun nüfusu 52 metredir.
Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra Avusturya ivme kaybetti. Viyana 1918'de 2 milyondan 1,5 m'ye kadar küçüldü. Kentin kozmopolit görüntüsü de gitti. Naziler ülkenin son derece büyük azınlığı olan 0,5 milyon Yahudi'yi yok etti ve Avusturya'yı oldukça homojen bir nüfusa kavuşturdu: Artık %90 Katoliktir ve % 99 Almanca konuşulmaktadır.
İSKANDİNAVYA ALT-KÜLTÜR BÖLGESİ
Buzul çağı İskandinavya’da daha geç sonlandı. MÖ 9 bin yılda birkaç bin ren geyiği avcısı gelmişti. MÖ 5000 civarında ilk çiftçiler göründü. Tarım için tek uygun alan Danimarka olarak görünüyordu, demografik ağırlığın merkezi oldu. MÖ 500’de bölgede 150 bin kişi yaşıyorsa, bunun 100 bini Danimarka’daydı. MÖ 200’de bu rakam 400 bini bulmuş olmalı ve bunun %50’si Danimarka’daydı.
MS 5. Yüzyılda, İskandinavlar Avrupa’nın ilk gerçek yelkenli gemisi olan Viking gemisini geliştirdiler. Bu sayede artan nüfuslarını geniş bir alana ihraç etme imkanına sahip oldular.
Hareket, İskoçya'da, Kuzey İngiltere'de ve kuzey Atlantik'teki boş adalarda (Faroe, İzlanda ve Grönland) koloniler kuran Norveçliler ile başladı. İsveçli maceraperestler Varangalılar doğu yolculuğuna çıktı; Novgorod ve Kiev prensliklerini kurmak için Rusya'nın büyük nehirleri boyunca yolculuk ettiler ve Hazar ve Karadeniz'e kadar ticaret yaptılar ve saldırdılar. Danimarkalılar İngiliz Kanalı kıyılarında yoğunlaştı. Orada (10. yüzyılın başlarında) Normandiya Dükalığı'nı kurdular ve birçok denemeden sonra nihayetinde İngiltere'yi (1016) fethetmeyi başardılar. 8. yüzyılın sonu ile 11. Yüzyılın başları arasında İskandinavya'yı terk eden yaklaşık 200.000 kişi düşünebiliriz.
Viking hareketinin dönüşü Hıristiyanlığı ve görgü kurallarını İskandinavya'ya getirdi. MS 1000'den hemen önceki ve sonraki yıllarda Danimarka, Norveç ve İsveç'in üç krallığına yerleşti. Danimarka, uzun zaman boyunca üçü içinde en önemlileriydi. En yoğun nüfusa sahip olan oydu. Toplam nüfusta da en büyük durumdaydı çünkü geleneksel sınırlar bugünkü İsveç’in güney kısımlarını ve nüfusunun bir kısmını da içeriyordu. Kuzeyin kademeli gelişimi bu resmi değiştirdi. 17. Yüzyılın ortalarında İsveçliler, ülkelerinin güneyini Danimarka’dan kurtaracak kadar güçlendiler.
İskandinavya'nın aşırı nüfus sorunu Yeni Dünya'ya göç ise bir çözüm bulmuştur. 1815-1939 yılları arasında 1.25 milyon İsveçli, 0.85 milyon Norveçli, 0.35 milyon Danimarkalı ve 0.25 milyon Finli toplam 2.75 milyon kişi Yeni Dünya'ya göç etti.
